Sercem każdego samochodu jest jego silnik. Tak też jest w przypadku bolidu Formuły 1, który mimo iż jest tak podobny do zwykłego samochodu osobowego, tak bardzo się od niego różni. Do wykonania silnika F1 zaprzęgnięta jest zdecydowanie najbardziej zaawansowana technologia stosowana w tym sporcie. Żadna inna część bolidu nie jest poddawana takim przeciążeniom jak silnik. Przy prędkościach obrotowych dochodzących do 19000 obrotów na minutę przyspieszenie działające na tłoki przekracza 9000G, co oznacza, że ich ciężar jest tyle razy większy od rzeczywistej masy. Dlatego konstruktorzy prześcigają się w projektowaniu optymalnych jednostek napędowych, które są w stanie zapewnić wystarczającą żywotność, a przy tym bardzo wysoką moc.

         Silnik Formuły 1 składa się z około 1000 części, które poddawane są niesamowitym przeciążeniom. FIA dodatkowo dba o to, aby konstruktorzy nie mieli łatwego życia. Aktualne, podstawowe restrykcje jakie obowiązują w regulaminie techniczym FIA zna prawie każdy kibic F1. Silniki od sezonu 2006 mogą mieć maksymalną pojemność 2,4 litra oraz muszą być to jednostki 8-cylindrowe (dopuszczone są 3- litrowe jednostki V10 z ograniczoną przez FIA prędkością obrotową). Niemniej jednak to nie wszystkie ograniczenia jakim poddawany jest silnik F1. FIA nakazuje stosowania kąta rozwarcia cylindrów wynoszącego 90 stopni. Kąt ten ma wpływ na położenie środka ciężkości takiego silnika. Zespół Renault, gdy powracał do F1 stosował w swoim silniku kąt między cylindrami wynoszący 112 stopni. Większy kąt powodował obniżenie środka ciężkości, ale z drugiej strony sprawiał, że cała konstrukcja stawała się mniej sztywna, co było częstą przyczyną awarii. Zgodnie z regulaminem FIA, każdy cylinder może posiadać dwa zawory dolotowe i dwa wydechowe. Silnik nie może być doładowany i musi ważyć co najmniej 95 kg. Żadne urządzenia schładzające powietrze przed jego wlotem do cylindra nie są dozwolone, tak samo jak zabronione jest stosownie systemu zmiennej geometrii dolotu i wydechu. Każdy cylinder może posiadać tylko jeden wtrysk paliwa, a zapłon ma się odbywać za pomocą pojedynczej świecy zapłonowej. Również materiały z których wykonane są poszczególne podzespoły silnika są kontrolowane przez FIA.

            Postęp technologiczny jaki dokonał się w dziedzinie projektowania silników jest równie niesamowity co osiągi nowoczesnych konstrukcji. W latach ’50 ubiegłego wieku przeciętny silnik stosowany w bolidzie F1 potrafił z każdego litra pojemności wycisnąć 100 KM, czyli wartość porównywalną z tą jaką nowoczesny samochód osobowy jest w stanie dzisiaj bez problemu uzyskać. 3-litrowe jednostki napędowe stosowane do sezonu 2006 potrafiły wygenerować moc dochodzącą do nawet 1000 KM, czyli ponad 300 KM z litra pojemności. Przepisy wprowadzone w sezonie 2006 ograniczyły możliwości konstruktorów i moc ta aktualnie spadła o jakieś 20 procent, ale postęp technologiczny nie zatrzymał się i jest tylko kwestią czasu kiedy konstruktorzy powrócą do poprzednich rezultatów.

           W miejscu tym należy wspomnieć, że w historii Formuły 1 swój ślad zostawiły także silniki „turbo”, które były stosowane w tym sporcie do roku 1989. Były to 1,5 litrowe jednostki, których moc przekraczała 750 KM.

           Jak mawiał znakomity projektant Ferdynand Porsche dobry silnik wyścigowy to taki, który tuz po przekroczeniu linii mety rozpadnie się na kawałki. Teza ta w odniesieniu do dzisiejszej Formuły 1 i jej reguł musiałaby zostać zmieniona w ten sposób, że dobry silnik F1 to taki który po przejechaniu dystansu, na który został zaprojektowany rozpadnie się. Ferdynand Porsche zdawał sobie sprawę, że projektant silnika musi zawsze dążyć do kompromisu pomiędzy żywotnością, a osiągami projektowanej jednostki. Z sezonem 2006 w regulaminie FIA znalazł się punkt mówiący o tym, że silnik Formuły 1 musi wytrzymać dystans dwóch wyścigów i nie może zostać wymieniony między nimi. W przypadku, gdy zespół podejmie decyzję o wymianie jednostki napędowej wówczas kierowca po kwalifikacjach zostaje przesunięty o 10 miejsc do tyłu na starcie wyścigu. Stąd znaczenie wytrzymałości nabrało olbrzymiego znaczenia i bez niej zespół nie może liczyć na odniesienie sukcesu.

           Silnik Formuły 1 w ciągu jednej sekundy zasysa aż 650 litrów powietrza, przy prędkości obrotowej dochodzącej do 19000 obrotów na minutę. Potrafi rozpędzić bolid do 100 km/h w czasie krótszym niż 3 sekundy i jeszcze szybciej przyspieszyć od 100 do 200 km/h co wynika z przyczepności opon, która się zwiększa wraz ze wzrostem prędkości. Podczas typowego weekendu wyścigowego jednostka napędowa konsumuje około 75 litrów benzyny na każde 100 km dystansu. W dobie kończących się zasobów energetycznych w postaci ropy i węgla prezydent FIA, Max Mosley w swoich wypowiedziach wspominał o możliwości zniesienia jakichkolwiek ograniczeń co do pojemności silników F1. Jedynym ograniczeniem byłaby ilość paliwa jaką mają do dyspozycji zespoły na każdy wyścig.